Waarom een ODH?

In 1983 gingen Erik en Maruschka voor het eerst samen op vakantie. Het gebeurde op een terras in Gerardmer (Vogezen Frankrijk); we nemen plaats aan een tafeltje en naast ons zit een man. Op het moment dat wij onze stoelen aangeschoven hadden, ging er naast de man een enorme grote mooie zwarte langharige hond zitten. We waren enorm onder de indruk. Zeker toen we ook nog zagen dat enkele kinderen, uiteraard met toestemming van de man, de hond gingen aaien. De hond vond het heerlijk en was naar de kinderen toe zeer voorzichtig. Dat moment zullen wij nooit meer vergeten. Het was dat moment dat wij tegen elkaar zeiden; “als wij ooit een hond in ons gezin willen, zal het er zo een zijn”. Die uitspraak blijft als een rode draad door je leven gaan. Regelmatig denk je allebei weer terug aan dat moment.

Jaren later zijn we weer gaan zoeken. Er bestond al internet en je kon surfen. Na heel lang zoeken, vonden we het. De ODH. Maar in Nederland waren op dat moment nog niet zo veel fokkers en om er helemaal voor naar Duitsland te gaan, ging ons op dat moment net iets te ver. Daarbij kwam ook dat we gezinsuitbreiding hadden gehad met twee prachtige dochters. De combinatie, twee hele kleine kinderen en een ODH leek ons geen goed plan. Dus werd onze wens nog even uitgesteld… Immers je moet iets te wensen overhouden.

Na enkele jaren in de luiers te hebben gezeten en studeren van Erik en Maruschka, begint het toch weer te “kriebelen”. Ook de kinderen willen graag een huisdier. Het soort huisdier maakt eigenlijk voor hen niets uit, maar een hond zouden ze geweldig vinden.

We gaan weer het internet op en ontdekken al snel dat het aantal fokkers in Nederland inmiddels is uitgebreid. Zo ontdekken we de site van Ronald en Saskia (klik hier), die ons alle informatie verschafte die wij zochten. Na een hele lange avond hebben we ons via het internet media ingeschreven voor een pup. Bij de inschrijving gaven wij de  voorkeur aan een pup van hun teefje Zarka. Een mooie grauwe hond met een prachtige tekening en een vriendelijke kop.

Dit liep uiteraard anders…

Tien minuten naar het verzenden van de inschrijving, ging de telefoon. Ronald belde om te vertellen dat ze de inschrijving ontvangen hadden. We hebben vervolgens een klein uur aan de telefoon gehangen om de eerste vragen te stellen en ervaringen uit te wisselen. Tevens hebben we een afspraak gemaakt om een keer te komen kijken naar de honden bij hun thuis.

Dit was ergens begin oktober 2005…