Vrijdagavond zijn we zo ver en vertrekken we richting Oostenrijk. Onderweg stoppen we een paar keer om Dhirai uit te laten. Hij vindt alles prima en ligt rustig in zijn auto-bench te slapen. ‘s Ochtends in alle vroegte (lees 05.30 uur) komen we aan in Waidring (Tirol). We dommelen nog wat in de auto. Om half zeven heeft Dhirai zijn eerste ontmoeting met sneeuw. (Wij hebben geluk; in heel europa ligt nauwelijks of geen sneeuw. Hier ligt sneeuw, niet veel maar toch.) Druk snuffelend met zijn neus door de sneeuw, heeft hij nauwelijks tijd om te plassen. Van de koude (-10°C) heeft hij geen last.
Ook blijft er geen sneeuw en ijs tussen zijn tenen zitten. Tegen zevenen gaan we ontbijten bij de plaatselijke bakker. Vervolgens boodschappen doen, voordat we ons naar ons appartement begeven. Daar arriveren we rond half negen.Auto leeg laden, alles op zijn plaats zetten. Dhirai heeft op zijn beurt de snuffel ronde. Eerst aan de lijn, later los. Hij wandelt overal heen en besnuffelt ook zijn auto-bench, die intussen in de woonkamer staat. Intussen is iedereen klaar en krijgt Dhirai ook zijn eten. Een lekker kopje koffie drinken als we helemaal gesetteld zijn. We maken een wandeling door het dorp om nog een paar kleine plaatselijke boodschappen te doen. Het is heerlijk dat alles op loopafstand is, met een maximum van 800 meter. Vervolgens gaan we kennis maken met een nieuwe vriend van Dhirai. Bandit is een helemaal witte Duitse Herder. Hij laat blijken dat het Hotel Tiroler Adler zijn thuis is. Dhirai wordt getolereerd, maar moet zich wel gedragen. Met Florian, zijn baas, maken we een afspraak voor de volgende dag. De beide honden gaan dan een kleine tien minuten spelen in de sneeuw. Een pracht gezicht is dat; black and white in de sneeuw.
Hierna gaan we verder met het rondbrengen van de Nederlandse bestellingen. Dat krijg je als je al vanaf 1989 hier komt en veel mensen kent. Eindelijk zijn we echt helemaal klaar en gaan we terug naar ons tijdelijk onderkomen. We beginnen op tijd met de voorbereidingen voor het avondeten, want vanavond ligt iedereen op tijd in bed. Dhirai maakt ook een goede nacht en verwerkt zijn eerste ervaringen in de sneeuw.
Iedere ochtend wordt Dhirai uitgelaten door Erik. Wat ons opvalt, is dat Dhirai nauwelijks last heeft van gladheid. Uiteraard zijn we erg voorzichtig, maar Dhirai zet zijn poten goed neer in een mooie regelmatige tred. Hier staan ook overal prullenbakken met speciale “poepzakjes”. Op deze manier is het dorp poepvrij. Dat kun je niet zeggen van het overige afval. Menigeen laat het gewoon vallen. Jammer.
Heel vaak worden we aangesproken over Dhirai. Verbazing wanneer we vertellen dat dit een ODH is. Het ras is in Oostenrijk en Duitsland wel bekend. Maar een zwarte hebben velen nog nooit gezien. Zo mooi groot, lange haren, breed en dat met 5 maanden. Dat moet wel een enorme grote hond worden. Daar hopen we ook op.
Dhirai laat zich telkens rustig aaien en is altijd enthousiast. Ook naar kinderen. Ski kleding, ski schoenen, ski stokken, snowboards en dergelijke reageert Dhirai helemaal niet op. Voorbij glijdende kinderen is een ander verhaal. Wanneer onze meiden voorbij komen glijden op een kont-zitter of schotel, begint Dhirai te joelen. De ware wolf komt dan in hem los. Hij houdt onze meiden goed in de gaten als zij zich vermaken op de dorpspiste. Ondertussen snuffelt en graaft hij lekker in de sneeuw. Dhirai niet te veel graven, want er ligt dit jaar al niet zoveel. Soms is hij dan ook helemaal wit.
Dhirai is overigens overal welkom. In elke lokale kroeg of restaurant mag hij mee naar binnen. Meestal komt men dan gelijk aanlopen met een bak water voor Dhirai, voordat er een bestelling wordt opgenomen. In no time kent iedereen Dhirai, want een zwarte ODH is schijnbaar hier echt uitzonderlijk. Dhirai gaat rustig liggen op een tactische plek en overziet op deze manier alles.
Wanneer we een dag naar een ander ski gebied gaan om te kijken, is de aandacht voor Dhirai niet van de lucht. Verbaasd zijn mensen als hij in de ski trein in Elmau rustig een rondje draait en gaat liggen tussen de 120 mensen die in deze treintjes naar boven getransporteerd worden. Wederom doen ski uitrustingen hem totaal niets. Hij is de rust zelve. Totaal niet zenuwachtig.
Dat blijkt ook wanneer we op oudejaarsavond naar het plaatselijk vuurwerk gaan kijken dat ieder jaar door de gemeente aan de bewoners en vakantiegangers wordt aangeboden. Er is sier en knalvuurwerk te zien. Ook dit doet hem niets en hij blijft dan ook lekker liggen tussen alle mensen. Zelfs om 00.00 uur zit hij rustig te kijken naar al dat moois op het balkon. Geweldig zo’n stabiele hond.
Bij de laatste ronde ’s avonds heeft Dhirai de grootste lol. De eerste 50 meter gaat hij mee aan de riem tot aan de dorpspiste. Dan mag hij los en rent hij heerlijk rond. Door het ontbreken van verlichting op de piste, is het soms moeilijk te zien waar Dhirai zich bevindt. Wanneer we hem roepen, zoeft hij voorbij en verdwijnt weer in het donker. Toch keren we na een kwartiertje weer met Dhirai terug naar huis.
Wat nieuw is, is dat Dhirai soms gaat blaffen. Tegen paarden die voor een arrenslee staan, andere honden. Soms als hij mee mag gaan wandelen laat hij blijdschap een joelende blaf horen. Dat hebben we je toch niet geleerd???
Op de terugreis gaan we nog bij kennissen langs in de buurt van Frankfurt. Daar blijven we een nachtje slapen. Dhirai mag vrij door het huis wandelen. Dit heeft als gevolg dat de twee katten die hier wonen de nacht buiten doorbrengen. Die hebben het dus niet op Dhirai. Ook hier is Dhirai zeer welkom in een lokale kroeg. De eigenaar wil dat Dhirai losloopt. Op één voorwaarde: wanneer Dhirai zijn behoefte binnen doet, moeten wij die avond het café opruimen. Gelukkig geeft Dhirai nog steeds aan wanneer hij eruit moet. Wij hebben dus geluk of de eigenaar pech?!?!
Thuis aangekomen gaan we gezamenlijk opruimen, Dhirai gaat rustig liggen en bekijkt alles van een afstand. We hebben een heerlijke vakantie gehad, ook met Dhirai. We hebben dan ook zeker geen spijt dat hij mee geweest is; we hebben allemaal heel erg genoten.
Vandaag wordt een spannende dag voor zowel Dhirai als voor ons. Dhirai wordt gepennhipt. Hiermee gaan ze bekijken of er niet te veel ruimte zit tussen de kogel en kom gewrichten van achterpoten en bekken. Hierdoor weet men of er later sprake zou kunnen zijn van HD.
Erik gaat een grote ronde
lopen. Daarna vertrekken we richting “De Tweede Lijn” te Wilhelminaoord. Om half
tien arriveren we daar en worden verwelkomt door Saskia, Erik en Lizette, Nico
en niet te vergeten de twee broers Diesel en Diezel. We halen Dhirai uit de auto
en gaan hem aanmelden en wegen. Dhirai weegt vanochtend 18 kg op nuchtere maag.
Enkele minuten later worden we opgehaald door de arts en samen met hem gaan we
de gang van zaken bespreken en doornemen. Dhirai wordt meteen verder onder
zocht.
De eerste controle wordt hij goed bevonden. Meteen ontvangt hij de narcose
spuit, waarna we terug mogen naar de wachtkamer. Hier zal Dhirai binnen enkel
minuten langzaam onder zeil gaan. Erik en Maruschka leggen hem op zijn zij en
wachten rustig af.
Twee assistentes komen Dhirai ophalen met een brancard, om
hem verder voor te bereiden op de pennhip. Er worden drie foto’s gemaakt. Dhirai
ligt eerst op zijn rug in een normale (voor zover je van normaal kunt spreken)
rugligging. De volgende twee foto’s worden de achterpoten op zij geduwd en
daarna worden de achterpoten ook nog eens naar buiten getrokken. Dhirai voelt
hier gelukkig niets van door de narcose. Daarna wordt hij naar de uitslaapkamer
gebracht. Intussen komt de arts Erik, Maruschka en Saskia halen om de foto’s te
bekijken. We krijgen hierdoor een indicatie, maar de officiële uitslag volgt
later. Samen met zijn broer Devil (die inmiddels ook gearriveerd was met zijn
baasjes Michael en Conny) worden ze bij ons in de wachtkamer teruggebracht. Met
een pleister om de
voorpoot nog even nadoezelen en rustig bijkomen. Uiteindelijk
is ook zus Dhriti (met roedelvriendin Zaza, Riet en Dirk) terug in de
wachtkamer. Gezamenlijk gaan we naar buiten. Er worden nog een paar foto’s en
een familie foto gemaakt. Helaas was er in de buurt geen mogelijkheid om nog wat
te drinken (dat heb je maandagochtend). We nemen afscheid van iedereen en gaan
ieder zijn weegs. We spreken af elkaar regelmatig te mailen en of te treffen met
een wandeling of show.
De uitslag van deze pennhip wordt ons persoonlijk toegezonden van het officiële Amerikaanse onderzoekinstituut in Pennsylvenia.
Aansluitend rijden Erik, Maruschka en Dhirai naar Bellingwolde om een bezoek te brengen aan Ronald, Zarka en haar puppen en alle andere honden. Dhirai herkent Ronald, net als Saskia natuurlijk, nog steeds. Tegelijkertijd komt er nog meer bezoek. Ronald heeft niet zo veel tijd voor ons, maar dat is geen probleem. Maruschka kent de procedure en, na alle maatregelen te hebben getroffen, stapt ze de ren in bij de puppy’s. Jammer dat Ronald zo goed kan tellen; de verleiding is groot om er een in je binnenzak mee te nemen. We doen het toch maar niet, is zo’n grote teleurstelling voor deze toekomstige eigenaren. Wat wel opvalt is dat de tijd enorm snel voorbij vliegt. Het was nog maar dertien weken geleden dat wij zaten te wachten om onze pup mee te mogen nemen. Wat verandert er toch veel aan je hond. Het gaat zo snel dat je het bijna vergeet. Om drie uur vertrekken ze weer richting Noord Holland. In de auto praten Erik en Maruschka nog wat na over deze enerverende, spannende dag. Thuis staan de meiden al op ons te wachten. Zij willen weten hoe het met Dhirai is. Onofficieel weten we dat het met Dhirai wel goed zit. Nu is het alleen wachten op de officiële uitslag.
Het hele D-nest